Wielki model żaglowca HMS Victory
Model w pełni złożony - gotowy do prezentacji
•Wymiary: dł. 97cm x 29cm x 83cm
•Nasz model charakteryzuje wielka dbałość o szczegóły. Został wiernie odtworzony i wyskalowany na bazie historycznych planów i rysunków.
•Wykonany ręcznie głównie z drewna egzotycznego, ale także z metalu i naturalnych materiałów w sposób podobny do budowy oryginalnego okrętu.
•Wyprodukowanie modelu zajęło kilkaset godzin.
•Wyrób rzemiosła artystycznego.
•Pieczołowicie dopracowane elementy takie jak ożaglowanie i takielunek, 3 rzędy metalowych dział z każdej burty, metalowe koło sterowe, łodzie ratunkowe, metalowe lampy, bogata ornamentyka.
•Model nie zawiera żadnych części plastikowych. Jest w pełni złożony i gotów do ustawienia.
•Model jest posadowiony na drewnianej podstawie z nazwą okrętu.
•Staranne pakowanie – model zabezpieczony drewnianą klatką włożoną do kartonu.
Model jednego z najsłynniejszych żaglowców w historii - HMS Victory. Żaglowy okręt liniowy brytyjskiej marynarki wojennej zbudowany w latach 1759–1765 w stoczni Chatham Dockyard. Imię dla okrętu – Victory – Zwycięstwo wybrano na pamiątkę zwycięstw armii brytyjskiej odniesionych podczas wojny siedmioletniej w bitwie pod Minden oraz w bitwie na Równinie Abrahama, a także w morskich bitwach pod Lagos oraz w zatoce Quiberon. Koszt budowy wyniósł 63 176 funtów i 3 szylingów, co według dzisiejszych cen odpowiada kwocie około 50 milionów funtów. Do budowy zużyto drewno z 6000 drzew, a 90% wykorzystanego materiału stanowiła dębina. Pierwsze lata służby okrętu upłynęły w rezerwie, ze zdjętymi masztami stał przez 13 lat u ujścia rzeki Medway. W marcu 1778 roku John Lindsay został desygnowany na pierwszego dowódcę okrętu. Jednak w maju tego samego roku flagę na okręcie podniósł admirał Augustus Keppel, a dowództwo okrętu przejął kontradmirał John Campbell. Okręt uzbrojony był wówczas w żelazne działa 32 oraz 42 funtowe (30 dział), 30 dział 24 funtowych oraz 40 dział 12 funtowych. Później dodano jeszcze dwie karonady 68 funtowe.
Pod dowództwem admirała Keppela, okręt brał udział w pierwszej bitwie pod Ushant. W grudniu 1781 okręt pod dowództwem komandora Henry Cromwella i pod flagą kontradmirała Richarda Kempenfelta brał udział w drugiej bitwie pod Ushant. Natomiast w 1797 roku, okręt, już pod dowództwem komandora Roberta Caldera oraz pod flagą admirała sir Johna Jervisa brał udział w bitwie koło przylądka św. Wincentego. Po koniecznym remoncie ilość dział wzrosła do 104. W trakcie służby zmieniano malowanie okrętu.
Trafalgar – najsłynniejsza bitwa morska z udziałem HMS Victory - okręty floty francusko-hiszpańskiej płynęły w szyku liniowym na północ. Około południa 21 października 1805r. na wysokości przylądka Trafalgar admirał brytyjski Horatio Nelson zaatakował wroga dwiema kolumnami, płynącymi w poprzek szyku przeciwnika. Taki plan bitwy miał za zadanie odcięcie najsilniejszych okrętów wroga, który miał przewagę liczebną, i rozprawienie się z pozostałymi. Prawa kolumna, licząca 15 okrętów pod dowództwem C. Collingwooda na Royal Sovereign, miała za zadanie odciąć straż tylną, zaś lewa, 12-okrętowa pod dowództwem Nelsona na „Victory”, miała odciąć centrum. Podczas wykonywania tego manewru Francuzi i Hiszpanie cały czas ostrzeliwali zbliżające się okręty brytyjskie, siejąc spustoszenie. Z powodu słabego wiatru, kolumny brytyjskie płynęły powoli, przez prawie godzinę nie mogąc odpowiedzieć ogniem. Victory był wciąż pod ostrzałem O 12:45 Victory przeciął linię przeciwnika pomiędzy okrętami Bucentaure i Redoutable. Gdy obie floty zbliżyły się, doszło do wymiany ognia z broni ręcznej. Francuscy strzelcy z okrętu Redoutable razili Anglików z góry, z olinowania. Wyróżniający się jak zwykle ubiorem dowódca floty brytyjskiej był dla nich łatwym celem. O godzinie 13:15 francuski marynarz postrzelił go śmiertelnie w kręgosłup. Admirał kazał się znieść pod pokład, aby załoga tego nie dostrzegła. Zmarł o 16:30. Bitwa była jednak wygrana. Dzięki wysokiemu morale i zastosowanej taktyce Nelson odniósł swoje ostatnie zwycięstwo. Sprzymierzeni stracili 22 okręty, ok. 3250 zabitych, ok. 2,5 tys. rannych i ok. 7 tys. wziętych do niewoli. Marynarzy brytyjskich zginęło 449. Bitwa ta stała się początkiem wielkiej hegemonii Brytyjczyków na morzach świata, walnie przyczyniając się do powstania brytyjskiego imperium kolonialnego. Następnie okręt poddany został remontowi.
W latach następnych wykonywał rejsy w ramach blokady wybrzeży Francji, a także dwukrotnie pod flagą admirała Jamesa Saumareza pływał w kampaniach na Bałtyku.
Swą służbę okręt zakończył 7 listopada 1812 roku, kiedy został zmieniony na hulk i zacumowany w Gosport. Dzięki decyzji byłego dowódcy okrętu, a później Pierwszego Lorda Admiralicji Thomasa Hardy’ego, okręt nie został przeznaczony do rozbiórki.
W 1889 roku okręt został przystosowany do charakteru Szkoły Telegrafii Marynarki Wojennej (Naval School of Telegraphy). W tym charakterze okręt pełnił służbę do 1904 roku.
Po zakończeniu I wojny światowej, powstał specjalny fundusz „Save the Victory Fund”, mający na celu uratowanie okrętu, a który organizowany był przez brytyjskie Towarzystwo Odkryć Morskich, dostało ono także wsparcie ówczesnego rządu brytyjskiego.
Wreszcie 12 stycznia 1922 roku Victory został umieszczony w najstarszym działającym doku na świecie: doku numer 2 w Portsmouth, celem restauracji. W 1928 roku król Jerzy V dokonał uroczystego zakończenia restauracji okrętu.
Dzisiaj HMS „Victory” jest obiektem muzealnym, ale wciąż także okrętem flagowym brytyjskiej Royal Navy. „Victory” jako okręt muzeum odwiedza rocznie około 350 000 gości. Aktualnie okręt znajduje się w Portsmouth.
